Het is altijd weer de vraag hoe een schrijver of schrijfster op de titel van het stuk komt. In dit geval is het duidelijk dat alle rolfiguren het een en ander in hun leven hebben op te lossen. Maar ook de karakters van de drie generaties vrouwen zijn als stukjes van een legpuzzel. Grillig van vorm, de een met alleen uitsteeksels, de ander met niets dan uithollingen. Het lijkt onmogelijk om met deze stukjes een compleet plaatje te maken.

Grootmoeder Emma heeft twee dochters, Pat en Sylvia. Sylvia heeft op haar beurt weer twee dochters Alex en Monica. We maken ruim een jaar uit het leven van deze Australische vrouwen mee. Van kerstavond tot en met oud en nieuw een jaar later. De tijd die ze met elkaar doorbrengen, verloopt niet altijd in harmonie. Alex verwoordt dat het beste als ze tegen een vriendin zegt: "Een half uur puur geluk, vier uur verveling en daarna het snerpende geluid van oud zeer, net een nagel over een schoolbord." De lesbische relatie van kleindochter Alex kunnen de vrouwen niet accepteren. Maar ook de manier van leven en de relaties van oma, moeder, zus en tante geven problemen. Dochter Pat zegt het zo: "Er is niks fout gegaan, er is verdomme nooit iets goed gegaan."

Deze dames bieden genoeg stof voor een boeiende avond theater waar aan het eind alle puzzelstukjes zo zijn gedraaid en verschoven dat ze (toch) even fully interlocking (naadloos) in elkaar passen. Maar ach, wie kent dat niet van zijn eigen familie? Hard lachen is dan vaak de beste oplossing. En daar is in Puzzels genoeg ruimte voor.

de regisseur, Kees Keemink