Anton Tsjechov (1860-1904) was een van de grootste, moderne toneelschrijvers. Zijn stukken gaan over de strijd die de mens voert met zichzelf. De personages zijn mensen die hun leven niet echt richting weten te geven. De stukken van Tsjechov spelen zich altijd af in een afgelegen omgeving: een saai provinciestadje of op het platteland. Zo kunnen de personages niet afgeleid worden door wat voor vertier dan ook en zijn ze aangewezen op zichzelf en op elkaar.

Vanja woont met zijn nicht Sonja en zijn moeder op het landgoed dat van zijn overleden zuster is geweest. Wanneer Sonja’s vader met zijn nieuwe, erg jonge vrouw ook op het landgoed komt wonen, raakt iedereen uit zijn gewone doen en wordt des te sterker geconfronteerd met zijn leven.

In al zijn ontroering en hilariteit schetst Tsjechov al deze zoekende, stuntelende en struikelende mensen. Met veel leedvermaak. En is dat niet de kern van echte komedie? Want wat is er niet heerlijker dan om het onvermogen van anderen te lachen? Tot we ons realiseren, dat ook wij zijn als de personages, waar we naar kijken.

Tsjechov schreef zijn stukken op plekken waar hij geen afleiding kon vinden. Guido Jonckers regisseert zijn stukken op dezelfde manier. De acteurs vinden ook geen afleiding door uitgebreide decors. Ze zijn op zichzelf aangewezen en op hun tegenspelers. Het gaat er om wat er met hen gebeurt, wat zij voelen. En wat het publiek voelt. Guido wil graag de fantasie en het inbeeldingsvermogen van het publiek prikkelen. En het vermaken. Want daarin ligt de herkenning.