De Delftse toneelvereniging de Flits waagt zich deze keer aan een klucht, het genre dat nog vaak ten onrechte wordt uitgemaakt voor onderbroekenlol. Dat is een benaming die de klucht, een van de moeilijkste toneelgenres om te spelen, niet verdient. De klucht is vaak gebaseerd op werkelijk gebeurde situaties. Het is het meesterschap van Ray Cooney die, door het te vergroten, er een vermakelijke voorstelling van maakt.

Laten we volstaan met de situatie te schetsen die aanleiding geeft tot de dolste leugens, misverstanden en verwarringen: Bertus Bouman is taxichauffeur. Hij heeft voor elkaar gekregen wat menig man heimelijk zou willen. Hij heeft twee vrouwen. Hij is met beide getrouwd en houdt er dus ook twee huizen op na. Alleen de dames weten dat niet van elkaar. Bertus heeft een waterdicht “spoorboekje” om niet in de war te raken. Maar als hij na een ongeluk in het ziekenhuis belandt, geeft hij, groggy als hij is, twee adressen op. Als dan de zaak aan het rollen gaat moet onze taxichauffeur heel wat uitvluchten verzinnen.

En daarmee moeten we volstaan, want een goede klucht - en dit is een goede - laat zich niet uitleggen. En wat die werkelijk gebeurde situaties betreft, schrijver dezes heeft zo’n situatie van dichtbij meegemaakt ....

Flip Heeneman, regisseur