De tragikomedie van Karst Woudstra stamt uit 1992 en hoewel een stel tijdsbeelden niet meer opgaan, de val van de muur, het failliet van het communisme, de angst voor emigranten uit het Oostblok, de zorg voor het milieu en de komst van vreemdelingen zijn zeker van deze tijd. Het stuk waarin grachtengordelyuppen zichzelf in een dieptragische afgrond van onbegrip en onvermogen storten heeft blijvende waarde.

Notaris Seiffert is ooit door zijn jeugdvriend Daan aan Lilly voorgesteld, met wie hij vervolgens getrouwd is. Maar Daan en Lilly hebben al die jaren hun verhouding voortgezet. Het is zelfs zo dat Lilly het niet met Seiffert kan doen als Daan het niet met haar heeft gedaan. Dan is er nog de vegetarische en antroposofische vrouw van Daan die een wolwinkeltje heeft en haar eigen kleren verft. Seiffert en Lilly hebben een Poolse student in huis die klusjes opknapt (zwart natuurlijk). Deze Pool werkt als katalysator tijdens een mislukt etentje waarin de twee echtparen hun treurige ondergang tegemoet gaan. De rijke yuppen hebben onmogelijke onvervulde verlangens: een andere vader, een andere echtgenoot, latente homoseksualiteit, terwijl de Pool een even romantische als concrete wens heeft: hij wil naar de Galapagoseilanden om de albatros te zien voor hij uitsterft. Als aan het eind van het stuk twee geruïneerde huwelijken en een verloren vriendschap resten is het hoopgevend als Seiffert met Sygmynt van kleding wisselt en met zijn pak het yuppenbestaan aflegt.

Valt er dan niets te lachen? Zeker wel Karst Woudstra is er in geslaagd een zwartgallig maar tegelijk licht en geestig stuk te schrijven.

Kees Keemink, regisseur